ท่าเรือ 2024

           เด็กชาย

           เด็กหนุ่มวัยสิบสาม

           ร่ายบทกวี...ยามล่องเรือ

           ไปเรียนล่วงสาม วสันต์

           เดินลงเรือลมพัด

           ตีหน้าเย็นสบาย

           ขึ้นสะดวก เรือมาไว

           ประหยัดเวลา ประหยัดเงิน

           โลกลดฝุ่นควัน

           ***หมึกส่องแสง

           เด็กสาว

           สาวน้อยหน้าหวานหวาน

           ล่องเรือมานานกว่าแปดปี

           เธอเอ่ยบอกฉันว่า

           อิสระคือนั่งเรือ

           ชิว ชิว ในน่านน้ำสดชื่น

           หากมาทันเวลา

           อิสระคือนั่งเรือ

           ภายในกรอบเวลาที่ตั้ง

           อิสระที่ถูกจำกัด

           ที่เห็น

           ท่าเรือชื่อบางโพ

           โพเขียวชอุ่มตั้งตระหง่าน

           ชุมชนกว่าร้อยปี

           ท่าเรืออัจฉริยะ

           ติดตามการเดินทางผ่าน APP

           ล้ำสมัย 2024

           สายน้ำกับแสงแดด

           ระยิบระยับทุกกาลเวลา

           คอนโดสูงขนาบข้าง

           Bus Stop ป้ายรถ

           คนลากกระเป๋าใบใหญ่

           ไปต่อ MRT

           เบื้องบนรถไฟฟ้า

           พริบตาวิ่งหายไกลลับลิบ

           เบื้องล่างถนนเรือ

           ยอดเจดีย์อาบแดดสง่างาม

           ตึกสูงลิ่วริมฝั่งแม่น้ำ

           บ้านไม้เก่ารอทรุด

           นกกระสายืนสงบนิ่ง

           รอฟังเสียงคนคุยยามเช้า

           ได้ยินแต่เสียงคลื่น

           และเป็นไป

           เมฆขาวอ้วนปุกปุย

           ควันสีดำจากโรงงานพวยพุ่ง

           นกกางเขน สำลัก

           หมาเหงานอนเฝ้าท่า

           คนตกปลาเพ่งมองสายน้ำ

           ปลาตะโกดิ้นในถุง

           สายลมเย็นพัดผ่าน

           ผู้โดยสารสี่คนนั่งเล่น

           เล่นมือถือ อมยิ้ม

           คนเดินทางนั่งเงียบ

           มือถือโทรศัพท์จดจ่อ

           มีคน คล้ายไม่มี

           ท่าเรือ

           แดดแรงร้อนจัดจ้าน

           ร่มแดงคันใหญ่ตะแคงบัง

           นายท่าจ้องมือถือ

           คิดถึง มา ไม่ถึง

           เสียงเพลงกังวานกล่อมสายน้ำ

           นายท่ากดมือถือ

           อี๊ด เอี๊ยด แอ๊ดเสียงโป๊ะ

           จิ๊บ จิ๊บ กระจิ้บร้องทักทาย

           เงียบ ดุจ ไร้ผู้คน

           หญิงสาวเด็กท้ายเรือ

           จับเชือกกระโดดขึ้นฝั่งคล้อง

           หลัก...ตะโกนดัง...ไป...

           นกหวีดเป่า ปี๊ด ยาว

           ถอดบ่วงเชือกจากเสาเหล็กคล้อง

           เรื่อแล่นโลดจากไป

           เด็กหนุ่มวิ่งหน้าตั้ง

           หลังแบกเป้มือหิ้วข้าวกล่อง

           แต่ เรือจากไปแล้ว

           เดินฉับ ฉับจากท่า

           ก้มหน้าลงเงยยิ้มเบิกบาน

           สบตาหมา...ยิ้มทัก

           ชายหนุ่มจูงแขนแม่

           หญิงชรา ยามก้าวเท้าเอียงซ้ายขวา

           สายน้ำยิ้ม...น่ารัก

           ภายใน

           หญิงกลางคนร่างอวบ

           นั่งขายตั๋วม้วนกลม

           ยื่นเงิน ยื่นตั๋ว เงียบ

           เสียงตะโกนบอกว่า

           ธงแดงจ้า ธงแดง ธงเหลือง

           ส้ม เขียว ก็มาจ้า

           แตะสแกนแล้วจ่าย

           ตั๋วเลื่อนไหลเป็นเส้นสาย

           คล้ายเห็นยิ้มลางเลือน

           บริการงานเรา

           คนขายตั๋วพูด ยิ้มพองาม

           ตะวันคล้อยกลับบ้าน

           น่าเบื่อแต่ว่ารัก

           ตะวันคล้อย คล้อย ค่อยกลับบ้าน

           ดั่งนี้ ทุกวันวาร

           เรือด่วน และกว่าด่วน

           นกสีขาวบินผ่านลำเรือ

           เสียงวิ่งซอยถี่ถี่

           จะทันไหม ทันไหม

           นกกระยางสยายปีกบิน

           ทันน่า ทันน่า ทัน

           รำพึง

           กาลกับเจ้าพระยา

           แหงนมองคอนโดสูงเสียดฟ้า

           หญิงชราเข็ญรถขายผัก

           เศษกล่องนม เมื่อวาน

           ถุงมือขาด ก้นบุหรี่เกลื่อน

           ของคนหาปลาทิ้งไว้

           ก้มลงมองผิวน้ำ

           เศษพลาสติกผักตบชวา

           ลอยคู่เคียงกัน

           แม่น้ำเจ้าพระยา

           เรือแล่นผ่านสายน้ำกระเพื่อม

           เป็นเกลียว วนดุจก้นหอย

           ละอองฝอยแตะหน้า

           หัวใจอ่อนล้าค่อยค่อยชื่น

           ท้องฟ้าเป็นสีคราม

           อี๊ด อื๊ด ตูม ครืน เอี๊ยด

           เสียงโป๊ะดังกังวานทั่วท่า

           ทุกโมงยามแห่งกาล

---

ผู้เขียน
อัมพิกา ไกรอ่ำ
29 มิถุนยายน 2567

ป้ายกำกับ อัมพิกา ไกรอ่ำ ท่าเรือ 2024 กวีนิพนธ์