โดยหวังใจว่าลูกจะมีลักษณะที่ "ปกติ" ผู้ปกครองคนอื่นๆ ยังบอกเล่าประสบการณ์ของพวกเขาในการมีลูกเป็นคนเผือก นำ้ตาและความชิงชังมีอยู่เสมอ ตราบเท่าที่เขารู้สึกว่าลูกของพวกเขานั้นต่ำต้อย กล้องของ วู เปลี่ยนไปฉากต่อฉากอย่างไร้ที่ติ ในขณะเดียวกัน ได้สร้างให้เราเข้าใจคนกลุ่มนี้มากขึ้น พวกเขาเป็นเหยื่อของวัฒนธรรมที่เน้นความเป็นมาตรฐาน คือพวกที่เปิดใจกับพฤติกรรมที่เบี่ยงเบนหรือแตกต่างได้น้อย เราจะเห็นผู้คนที่พูดคุยดูถูกคนเผือก โดยเปรยพวกเขาเป็นเหมือนลูกครึ่งอเมริกัน ประเด็นหลักของการดูแคลนเหล่านั้น มาจากกการไปเปิดใจให้กับความแปลก ผิดแผก หรือความพร่อง

Documentary-maker Wu Yii-Feng delivers a tour de force in Moon Children, a fascinating chronicle of albinos living, working, and finding recreation in modern-day Taiwan. Dubbed “moon children” by the San Blas Indians, albinos were isolated from society and only allowed to work at night. Times have changed, but prejudices have not, and albinos of today still experience discrimination and cruelty. Wu immerses us in the lives of these people, individuals who are clearly just as intelligent and capable as their darker-skinned compatriots, but whose insufficient melanin and poor eyesight still manage to render them outcasts. We follow one albino man as he marries, goes to his job as a masseur, and waits for his wife to give birth, hoping ever so much that the child comes out "normal." Other parents talk of their experiences with albino children, their tears and disgust when they realized that their children were somehow inferior. Wu's camera moves seamlessly from scene to scene as we grow to understand these peoples' reaction -- they are victims of a conformist culture, one which allows few deviations in looks, and even fewer in behavior. We repeatedly witness people discussing the principal way of insulting the albinos, which is insinuating that they are half American. Such an implication gets at the heart of the need for conformity, and the unwillingness to permit any infiltration of the foreign, bizarre, or incomprehensible.